“Ons nieuwe project is samen kombucha maken”

De Turkse Rama praat al bijna vloeiend Nederlands in nog minder dan een jaar. Hij is een verhalenverteller in hart en nieren, maakt praatjes met iedereen en heeft een groot sociaal netwerk gecreëerd in Deventer. Samen met zijn buddy Marieke doen ze veel sociale activiteiten, gaan ze wandelen met de hond Moos of zijn ze bezig met hun nieuwe passie: kombucha maken.

Toen Rama in november vanuit het azc in Ter Apel in ‘De Boot’ terechtkwam kende hij één iemand. Rama: “Ik besefte al snel dat de taal leren noodzakelijk was om mensen te leren kennen.” Hij ging dagelijks met boeken in de bibliotheek zitten en studeren op de Nederlandse taal. Dit was dan ook de plek waar hij een flyer van Buddy to Buddy tegenkwam. “Het sprak mij meteen aan en ik vond het erg interessant. Toevallig was ik tijdens de informatieavond voor Nederlanders al in de bibliotheek. Ik begreep niet alles, maar het leek me meteen al heel leuk.”

Marieke is de buddy van Rama en zij kende het project al uit Zutphen waar ze lang heeft gewoond. Marieke: “Toen ik daar woonde, had ik echt helemaal geen tijd, maar toen ik zag dat ze Buddy to Buddy Deventer gingen opzetten heb ik me wel meteen opgegeven.” Marieke en Rama zijn gekoppeld in maart, tijdens de eerste matchingsronde.

Dagelijks leven

Na het matchingsdiner hebben ze meteen het contact opgepakt. Rama: “We zijn uren met Mariekes hond Moos gaan wandelen.” Lachend:  “Ik heb toen vooral veel gepraat en Marieke heeft geluisterd.” Marieke lachend: “Ja, dat is wel een beetje onze rolverdeling.” Marieke neemt Rama mee in haar dagelijks leven en bij haar vrienden en familie. Marieke: “Dit kwam eigenlijk uit tijdsgebrek, maar voor Rama is het heel leuk. Hij leert op deze manier veel mensen kennen en het voelt heel natuurlijk als hij erbij is.”

Marieke: “Onze grootse gemeenschappelijke interesse is Moos. Rama komt hem vaak uitlaten als ik geen oppas heb of hij past op mijn huis. We hebben echt vertrouwen in elkaar.” Rama: “Ik vind het heel leuk om Nederlandse mensen te leren kennen en elke keer als we elkaar zien proberen we iets anders te doen.” Het nieuwe project van de twee is kombucha (gefermenteerde thee) maken. Marieke: “Elke twaalf dagen moeten we daar wat mee doen, dus dan zien we elkaar sowieso weer.” Rama: “Het is echt een wetenschappelijk experiment.”

Cultuur

Zowel Rama als Marieke gaven zich zonder verwachtingen op voor Buddy to Buddy. Al was dat in het begin wat lastiger voor Marieke. “Je moest op het inschrijfformulier opgeven wat je voorkeuren zijn. Ik wou eigenlijk graag een vrouw. Dit is makkelijker, dacht ik, lekker samen fröbelen en achter de naaimachine. Het voelde echter flauw om op te schrijven, dus heb ik het niet gedaan. Toen zagen we elkaar en dacht ik wel, wat moet ik nou met een twintig jaar jongere man? In ons gesprek heb ik dit open tegen Rama gezegd.” Rama moet lachen: “We hadden gelukkig wel meteen een goede klik en konden goed met elkaar praten.”

Rama houdt een lijstje bij met verschillen in de Turkse en de Nederlandse cultuur. De cultuur leren kennen was voor hem, naast taalontwikkeling en mensen leren kennen, een doel om zich op te geven bij Buddy to Buddy. “Een paar voorbeelden: Nederlanders drinken heel veel soorten thee, in Turkije is het meestal alleen zwarte thee. Nederlanders houden de gordijnen van hun woonkamer open in de avond, houden hun schoenen aan in huis, hebben familiefoto’s op het toilet en de lunch lijkt op het ontbijt. Ik vind het gedrag van Nederlanders heel interessant.”

Marieke merkt vooral dat de vriendschap met Rama relativeert. “Als ik me druk maak over dingen of een slecht humeur heb, dan relativeert Rama’s verhaal mijn eigen leven. Ik heb bewondering voor zijn doorzettingsvermogen, hij doet heel erg zijn best en maakt heel makkelijk contact met andere mensen.” Rama: “Ik ben gedreven, dat woord heb ik geleerd van Marieke.” Marieke: “Hij heeft me laatst ook de verkiezingen in Turkije uitgelegd en me verteld over zijn geboortestreek. Ik ben hierdoor anders naar het nieuws gaan kijken en het heeft voor verdieping gezorgd. Ik ben hem hier dankbaar voor.”

Door: Willemijn Roodbol