De smeltkroes van BuTuBu
Het is een mooie zomeravond in augustus en ik heb afgesproken met het buddygroepje ‘BuTuBu’, bestaande uit Frans, Wilma, Ans, Engin en Alpay. Henny, Delil en Fouzia ontbreken deze avond. Lachend: “BuTuBu is de Turkse uitspraak van Buddy to Buddy. Heel toepasselijk voor ons half Nederlandse en half Turkse groepje. En Fouzia natuurlijk, zij is Algerijns.”
BuTuBu is sinds februari een hechte groep Enschedese buddy’s. Wilma, Ans, Henny en Frans waren samen vrijwilligers bij het Vestzaktheater in Enschede. Het werd tijd voor iets anders, maar ze wilden wel samen iets leuks en iets sociaals blijven doen. Toen kwam Buddy to Buddy op hun pad: perfect! De samenstelling van de groep heeft in het begin nog wat gewisseld, maar is nu heel stabiel. Met Delil als laatste aanwinst. Hij is de kamergenoot van Alpay en Engin in het AZC op vliegveld Twente. Het voordeel van een groep? Ans: “Er kan altijd wel iemand afspreken.” Frans: “Bij nader inzien is BuTuBu ook nog nooit compleet geweest.” Wilma woont in de buurt van het AZC, dus bij haar staat de deur altijd open voor een kopje koffie. Maar ook bij Henny, Frans en Ans in het centrum is dat het geval.
De gesprekken gaan over de avonturen met Buddy to Buddy, sport, boeken tot de islam en de politieke situatie in Turkije. Het thuisland van zowel Engin, Alpay en Delil, maar waar ze niet meer in veiligheid kunnen wonen. Engin en Alpay hoeven er dan ook niet meer naar terug. Alpay: “Turkije heeft me in de steek gelaten.” Wekelijks – soms zelfs twee keer per week – komt BuTuBu samen. Koffie drinken, koken, kletsen, sport kijken, sporten: alles komt voorbij en er is altijd wel een deel van de groep die meedoet. Frans: “Door alle verschillende interesses in de groep komen er steeds verschillende ideeën om te gaan doen.”
Engin en Alpay wonen minder dan een jaar in Nederland, maar hun Nederlands is verbazingwekkend goed. Beide mannen zijn hoogopgeleid – Engin was docent Engels en onderwijsinspecteur, Alpay advocaat – en ze proberen hun draai zo goed mogelijk te vinden in Nederland. Ze doen allebei vrijwilligerswerk in tuinieren, volgen een opleiding en zijn aan het solliciteren voor een baan. Helaas wachten ze ook beide met smart op hun gezinshereniging. Engin heeft al een hoop spreekwoorden geleerd en dat is ook niet gek met drie oud-docenten in de BuTuBu-groep. “Een appel valt niet ver van de stam?”
De groep is smeltkroes van culturen. Dit was nog wel spannend vertelt Engin me. In Turkije is hij opgegroeid met het idee dat Koerden terroristen zijn. Hoe raar was het voor hem om in aanraking te komen met de Koerdische Delil! “We zijn nu beste vrienden. Al mijn vooroordelen zijn totaal weg.” Engin en Alpay gaan samen met de trein alle hoofdsteden van elke provincie af. Frans vertelt me dat het voelt als het begin van een heel mooi verhaal. “We staan pas aan het de start en ik ben nog zo benieuwd hoe het verder gaat.” Stellig overtuigd sluit Ans daarbij aan: “Maar we blijven elkaar zien hoor! Dat weet ik wel zeker. Ook als één van de buddy’s weg zou moeten uit Enschede, dan gaan we nog steeds afspreken. Het wordt dan alleen iets minder vanzelfsprekend zoals het nu is.”
Door: Willemijn Roodbol
