Ervaringsverhaal Erik – Achmea voor elkaar

Gevangen in een druk gezinsleven, een drukke baan, de wens om te sporten en vrienden te zien, was vrijwilligerswerk iets dat Erik voor zich uit schoof, maar wel heel graag wilde doen. Via het vrijwilligersplatform van Achmea kreeg Erik de kans om tóch wat ruimte vrij te maken voor vrijwilligerswerk. Hij koos ervoor om buddy te worden en werd gekoppeld aan Azos.  Erik schreef er een mooi verhaal over.

Ik ben in Nederland in een gespreid bed opgegroeid en heb geluk gehad met de mogelijkheden die mij zijn geboden. Dat geldt niet voor iedereen. Ik vond dat ik daar iets mee moest doen. Maar hoe? Ik doe vrijwilligerswerk bij de sportclubjes van mijn kinderen en kan er geen tijdrovende vrijwilligersjob bij hebben. Ik zocht iets wat ik in mijn dagelijks leven kan integreren en waarmee ik echt direct iets kan betekenen. Buddy to Buddy kon mij dit bieden. Dit is een stichting die vluchtelingen helpt om uit een isolement te komen.

Ik heb me opgegeven. Mijn kinderen moesten echt lachen! Heb je je nou echt opgegeven? Hoe denk je dit erbij te kunnen doen? Maar het leuke is dat je op basis van gemeenschappelijke interesses wordt gekoppeld aan een ‘nieuwe Nederlander’. Het is overzichtelijk voor vier maanden en je kan zelf je tijd indelen. Daarna kan je zelf contact onderhouden.

Ik werd gekoppeld aan Azos, een vluchteling uit Jemen, die via Saoedi Arabië en Hongarije in Nederland terecht is gekomen. Hij is 22 jaar en op zijn 16^de naar Europa gekomen. Hij heeft al een verblijfsvergunning, maar woont nog in het AZC in Apeldoorn. Hij is ambitieus, leert Nederlands, houdt van sport en wil Java-programmeur worden. Maar ook nog erg zoekende. En daar zit nou juist de crux! Daar kan ik ‘m helpen.

Vluchtelingen hebben te maken met hele praktische problemen. Azoz leert Nederlands, maar spreekt het nooit! Hij is omringt door mensen die Arabisch of Engels spreken en in een winkel ga je niet stuntelen. Hij is dus als heel blij als hij met mij en mijn gezin Nederlands kan oefenen. Hij wil een HBO of WO IT opleiding doen, maar weet niet hoe hij dit moet aanpakken. We hebben zijn diploma geaccrediteerd en zoeken nu welke opleiding het best past. Hij wilt een Nederlandstalige opleiding volgen, dus hij moet snel leren spreken. Lezen kan hij al erg goed. Dit zijn wat praktische zaken, maar bedenk ook eens hoe het moet zijn als je al maanden met zes mannen op een AZC kamer zit, geen privacy hebt en je het eten ook niet echt lekker vindt. Wat doet dat met je?

Ik heb ervaren dat ik heel veel voor Azoz kan betekenen met heel kleine dingen die ik in mijn dagelijks leven kan integreren. Gewoon door even een rondje met hem te lopen, de bibliotheek te laten zien, hem mee te nemen naar een sportwedstrijd van mijn kinderen of iets te vertellen over onze cultuur. Hij is altijd blij om iets te doen, want verder heeft hij toch niet zo veel om handen. Hij eet regelmatig mee met ons, waardoor hij Nederlands kan oefenen. We doen dan een spelletje en hebben leuke gesprekken. Hij vertelt over de Arabische gewoonten en wij over de Nederlandse. Het is mooi om te zien dat mijn kinderen steeds meer beseffen dat niet iedereen het zo goed hebben als zij. Onze culturen verschillen en we moeten niet meteen veroordelen. Gewoon een vraag stellen en interesse tonen. Je had mijn dochters gezicht moeten zien toen hij rijst met zijn handen ging eten. Maar de vraag waarom hij dat deed leverde direct een mooi gesprek op over onze gewoontes. Juist die cultuurverschillen maken het ook voor mijn gezin leuk en leerzaam. Door ons open te stellen leren we. En iedereen is blij als daarna een appje an Azos komt met het bericht dat hij zich even als ‘thuis’ met zijn familie voelde.

Ik denk niet dat we beseffen dat eenzaamheid een prangend probleem is onder nieuwkomers. Het is volstrekt niet vanzelfsprekend dat een Nederlandse voordeur zich voor hen opent en er vriendschappelijke contacten ontstaan. Uiteraard zijn er instanties en hulpverleners die goed werk verrichten, maar een persoon of familie waar je thuis welkom bent kan van grote betekenis zijn! Met een uurtje per week kan je al heel veel betekenen.

Groet, Erik.