‘Blij met een buddy’; ‘In korte tijd al veel gedeeld’

Stichting Buddy to Buddy brengt nieuwkomers met een vluchtelingenachtergrond in contact met Nederlanders op basis van gemeenschappelijke interesses. Syriërs Ehab Al Haddad en Alaa Bachir spreken van een waardevolle vriendschap.

Steevast één dag in de week neemt de 31-jarige Alaa Bachir vanuit haar woonplaats Woudenberg de bus naar Amersfoort om haar buddy te ontmoeten. De ene keer valt de keuze op een wandeling door het park, de andere keer op winkelen. Of een combinatie daarvan. ,,Ik kijk er altijd naar uit om mijn buddy te zien’’, zegt Alaa, die vier jaar terug met haar ouders uit Damascus vluchtte. De bescheiden Syrische zocht met tussenkomst van de gemeente contact met Stichting Buddy to Buddy omdat ze het niet gemakkelijk vond om in contact te komen met Nederlanders. Maar de wil was er ontegenzeglijk wèl.

,,Omdat ik de Nederlandse cultuur beter wil leren kennen. Tegelijkertijd is het ook goed voor mijn Nederlands. Of ik me eenzaam voelde? Dat viel mee. Maar het voelt nu wel prettig dat ik een vast iemand heb die mij hier wegwijs kan maken, en waarmee ik zo af en toe een praatje kan maken.’’ Vanaf de eerste ontmoeting, vertelt Alaa met haar zachte stemgeluid, had ze een klik met haar buddy. ,,Als we elkaar zien is het altijd gezellig. Soms neem ik ook moeder mee, want ook voor haar is het goed om onder de mensen te zijn.’’

ALLES BESPREKEN De 26-jarige Ehab Al Haddad – open blik, vriendelijke lach – is al net zo enthousiast over zijn buddy. In principe behelst het buddytraject vier maanden, maar wat hem betreft is zijn buddy een vriend voor het leven. Ehab moet zelfs een beetje lachen om het tijdsbestek van vier maanden. ,,Het zou toch raar zijn als we na die periode tegen elkaar zeggen: ‘nou bedankt en tot ziens.’ ‘’ Nee, daar kan de Syriër, afkomstig uit de stad Sweida, zich niks bij voorstellen. ,,We hebben in korte tijd al zo veel met elkaar gedeeld en ondernomen. Ik kan alles met mijn buddy bespreken. Ons contact is verre van oppervlakkig. Mijn buddy geeft oprecht om mij en is begaan met mijn situatie. Andersom ben ik ook geïnteresseerd. Mijn buddy en ik inspireren en motiveren elkaar. Er is een goede balans tussen ons.’’ 

NIET VROLIJK Anderhalf jaar geleden ontvluchtte Ehab het oorlogsgeweld in Syrië. Aanvankelijk verbleef hij in het AZC in Wassenaar, maar na een tijdje werd hem woonruimte in Amersfoort toegewezen. De start in zijn nieuwe woonplaats viel hem niet licht, gelet op de omstandigheden. Want ga maar na: coronapandemie, donkere Hollandse winterdagen, lockdown, avondklok en bovenal geen mens waarbij je je gevoelens kunt uiten. Ehab werd er naar eigen zeggen niet vrolijk van. Momenteel laat hij weten, is zijn gemoed een stuk opgewekter. ,,Dat komt dus omdat ik mijn buddy heb leren kennen’’, zegt Ehab die onlangs aan zijn parttime mastersopleiding Architectuur is begonnen. Een bachelordiploma heeft hij al op zak. Dan, tot de verslaggever: ,,Zou je in het artikel kunnen zetten dat ik werk zoek bij een architectenbureau?’’ Hij vraagt het met een grote glimlach op zijn gezicht. Ook voor Alaa zou een baan een mooie vervolgstap zijn naar integratie. Ze geeft aan graag in een winkel of restaurant te willen werken.

door Marcel Koch
De Stad Amersfoort